Apelacja w sprawie karnej

Odwołanie (Apelacja, Kasacja, Zażalenie), Prawo karne

Spis treści:

Najpierw wniosek o sporządzenie i doręczenie uzasadnienia wyroku karnego

Wniesienie apelacji powinno być poprzedzone złożeniem, w terminie 7 dni od daty ogłoszenia wyroku, wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku. Wniosek taki należy złożyć bez względu na to, czy się było obecnym na ogłoszeniu orzeczenia czy też nie. Sąd sam z siebie niczego w tym zakresie nie przyśle.

422 kpk. W terminie zawitym 7 dni od daty ogłoszenia wyroku, strona, a w wypadku wyroku warunkowo umarzającego postępowanie, wydanego na posiedzeniu, także pokrzywdzony, mogą złożyć wniosek o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku. Sporządzenie uzasadnienia z urzędu nie zwalnia strony oraz pokrzywdzonego od złożenia wniosku o doręczenie uzasadnienia. Wniosek składa się na piśmie.

Zakres wniosku czyli o co można wnosić?

We wniosku należy wskazać, czy dotyczy całości wyroku czy też niektórych czynów, których popełnienie oskarżyciel zarzucił oskarżonemu, bądź też jedynie rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu. Wniosek niepochodzący od oskarżonego powinien również wskazywać tego z oskarżonych, którego dotyczy.

Termin na sporządzenie apelacji

Od wyroku sądu I instancji przysługuje apelacja. Apelację wnosi się w terminie 14 dni i biegnie on dla każdego uprawnionego od daty doręczenia mu wyroku z uzasadnieniem. Czynności procesowe dokonane po upływie terminu są bezskuteczne.

Termin dla Sądu na sporządzenie uzasadnienia wyroku w sprawie karnej

423 kpk. Uzasadnienie wyroku powinno być sporządzone w ciągu 14 dni od daty wpływu do sądu wniosku o sporządzenie uzasadnienia, a w wypadku sporządzenia uzasadnienia z urzędu – od daty ogłoszenia wyroku; w sprawie zawiłej lub z innej ważnej przyczyny, w razie niemożności sporządzenia uzasadnienia w terminie, prezes sądu może przedłużyć ten termin na czas oznaczony. W wypadku złożenia wniosku o uzasadnienie wyroku w części odnoszącej się do niektórych czynów, których popełnienie oskarżyciel zarzucił oskarżonemu, bądź też jedynie do rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu lub w części odnoszącej się do niektórych oskarżonych sąd może ograniczyć zakres uzasadnienia do tych tylko części wyroku, których wniosek dotyczy.

Komu doręcza się wyrok z uzasadnieniem?

Wyrok z uzasadnieniem doręcza się temu, kto złożył wniosek

Gdzie wnosi się apelację?

Apelację wnosi się do sądu okręgowego bądź sądu apelacyjnego za pośrednictwem sądu, który wydał wyrok w I instancji. Sąd okręgowy rozpoznaje środki odwoławcze od orzeczeń i zarządzeń wydanych w I instancji w sądzie rejonowym oraz inne sprawy przekazane mu przez ustawę. Sąd apelacyjny rozpoznaje środki odwoławcze od orzeczeń i zarządzeń wydanych w I instancji w sądzie okręgowym oraz inne sprawy przekazane mu przez ustawę.

Apelacja od wyroku sądu okręgowego tylko przez adwokata lub radcę prawnego

Apelacja od wyroku sądu okręgowego, która nie pochodzi od prokuratora lub pełnomocnika będącego radcą prawnym, powinna być sporządzona i podpisana przez adwokata.

Zakres zaskarżenia

Orzeczenie można zaskarżyć w całości lub w części. Można także zaskarżyć samo uzasadnienie orzeczenia.

Jeśli skarżymy w części np. co do kary lub środka karnego.

Skarżenie wyroku co do winy

Jeśli skarżymy w części to nie przeciwko winie! Skarżenie przeciwko winie zawsze jest skarżeniem wyroku w całości. Warto wiedzieć, że Sąd nie może wyjść poza zakres żądania. Jeśli skarżymy tylko co do kary to sąd będzie nas słuchał tylko co do kary i mówienie wówczas o innych błędach sądu jest nieuprawnione. Podkreślam – apelację złożoną co do winy oskarżonego uważa się za zaskarżającą całość wyroku.

Apelacja co do kary

Apelację co do kary uważa się za zwróconą przeciwko całości rozstrzygnięcia o karze i środkach karnych.

Interes prawny do zaskarżenia wyroku karnego

Odwołujący się może skarżyć jedynie rozstrzygnięcia lub ustalenia naruszające jego prawa lub szkodzące jego interesom. Ograniczenie to nie dotyczy oskarżyciela publicznego. Oskarżyciel publiczny ma prawo wnieść środek odwoławczy także na korzyść oskarżonego.

Uprawnienia oskarżyciela posiłkowego do złożenia apelacji

Oskarżyciel posiłkowy nie ma uprawnienia do zaskarżania rozstrzygnięć na korzyść oskarżonego.

Apelacja a zażalenie

W apelacji można podnosić zarzuty, które nie stanowiły lub nie mogły stanowić przedmiotu zażalenia.

Kiedy sąd może orzec na niekorzyść oskarżonego?

Sąd odwoławczy może orzekać na niekorzyść oskarżonego, jeżeli złożono na niekorzyść tego podmiotu środek odwoławczy. Jeżeli wniesiono apelację jedynie na korzyść oskarżonego, sąd nie może wydać wyroku bardziej niekorzystnego, niż ten wydany przez sąd pierwszej instancji.

Odwołanie od kosztów

Na orzeczenie w przedmiocie kosztów służy zażalenie, jeżeli nie wniesiono apelacji. W razie wniesienia apelacji i zażalenia – zażalenie rozpoznaje sąd odwoławczy łącznie z apelacją. Termin do wniesienia zażalenia wynosi 7 dni od daty ogłoszenia postanowienia, a jeżeli ustawa nakazuje doręczenie postanowienia – od daty doręczenia. Dotyczy to również zażalenia na rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów lub opłat zawarte w wyroku. Jeżeli jednak odwołujący się złoży wniosek o sporządzenie na piśmie oraz doręczenie uzasadnienia wyroku, zażalenie można wnieść w terminie przewidzianym do wniesienia apelacji.

Zarzuty apelacji

Wskazanie zarzutów stawianych wyrokowi sądu pierwszej instancji stanowi wymóg prawny, gdy wnoszący odwołanie jest np. adwokatem, prokuratorem, radca prawnym. Wskazanie zarzutów z kolei nakłada na sąd odwoławczy obowiązek rozważenia wszystkich wniosków i zarzutów wskazanych w środku odwoławczym.

Nowe fakty i dowody w postępowaniu apelacyjnym w sprawie karnej

Można złożyć nowy dowód jeżeli nie był powołany przed sądem pierwszej instancji, ponieważ składający wniosek nie mógł go wówczas powołać, lub okoliczność, która ma być udowodniona, dotyczy nowego faktu, niebędącego przedmiotem postępowania przed sądem pierwszej instancji, ale pod warunkiem, że składający wniosek nie mógł go powołać przed sądem pierwszej instancji.

Kiedy nie można oddalić wniosku dowodowego przed sądem drugiej instancji?

Wniosku dowodowego nie można oddalić, jeżeli okoliczność, która ma być udowodniona, w granicach rozpoznania sprawy przez sąd odwoławczy, ma istotne znaczenie dla ustalenia, czy został popełniony czyn zabroniony, czy stanowi on przestępstwo i jakie, czy czyn zabroniony został popełniony w warunkach recydywy.

Zarzuty apelacji

Jeśli chodzi o zarzuty, jakie można stawiać rozstrzygnięciu sądu pierwszej instancji to adwokat wskazuje, że mogą być następujące. bezwzględne przyczyny odwoławcze czyli takie uchybienia, które sąd odwoławczy powinien uwzględnić z urzędu niezależnie od granic środka zaskarżenia, podniesionych zarzutów i wpływu na treść orzeczenia oraz względne przyczyny odwoławcze, czyli orzeczenie może ulec uchyleniu lub zmianie w razie stwierdzenia: obrazy prawa materialnego, obrazy przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia, błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia, rażącej niewspółmierności kary lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego lub innego środka.

Czym są w skrócie poszczególne rodzaje zarzutów?

Istota zarzutu obrazy prawa procesowego polega na wskazaniu konkretnego przepisu procesowego, który został naruszony. W tym przypadku nie każda obraza prawa procesowego może stanowić podstawę zaskarżenia, a tylko taka która miała wpływ na treść orzeczenia. Ten wpływ należy wykazać. Obraza przepisów postępowania dotyczy nie tylko postępowania karnego, ale także innych przepisów prawa np. cywilnego, przepisów prawa międzynarodowego, jeżeli mają one odpowiednie zastosowanie w procesie karnym. Uchybienia w naruszeniu prawa procesowego mogą polegać na niezastosowaniu, błędnym zastosowaniu bądź niepełnym zastosowaniu jakiejś normy przez sąd. Należy przy tym wskazać, że zarzut ten może dotyczyć naruszenia wszystkich przepisów procesowych, z wyjątkiem przepisów instrukcyjnych, których naruszenie z istoty rzeczy nie może mieć wpływu na treść wyroku, np.naruszenie przez sąd terminu na sporządzenie uzasadnienia wyroku (14 dni).

Obraza przepisów postępowania oznacza niezgodność przeprowadzonego postępowania z przepisem, niezastosowanie się do normy, lub zastosowanie się sądu do normy tylko w pewnym zakresie, lub zachowanie się wbrew zakazowi – np. przeprowadzenie dowodu w postępowaniu karnym z naruszeniem zakazu dowodowego.

Aby stwierdzić czy mamy do czynienia z zarzutem naruszenia prawa procesowego należy zwrócić uwagę na uchybienia dotyczące czynności wstępnej kontroli aktu oskarżenia, następnie należy zwrócić uwagę na uchybienia w czasie rozprawy głównej. Na koniec należy przeanalizować uchybienia w treści wyroku i jego uzasadnienia.

Zarzut w ustaleniach faktycznych może okazać się słuszny tylko wtedy, gdy sąd oparł wyrok na faktach, które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego albo też z prawidłowo ustalonego stanu faktycznego wysnuwa wnioski niezgodne z prawidłami logicznego myślenia.

Co się tyczy zarzutu obrazy prawa materialnego, to prawnik wyjaśnia, że według ustalonych już poglądów doktryny i judykatury, może być zasadny tylko wówczas, gdy dotyczy stosowania lub niezastosowania przepisu zobowiązującego sąd do jego bezwzględnego respektowania, a nie wtedy, gdy przepis jedynie stwarzał możliwość jego zastosowania, np. Sąd może…..

Z istoty zarzutu rażącej niewspółmierności kary sprowadza się do przecenienia ustalonych przez sąd okoliczności łagodzących i niedocenienia okoliczności obciążających lub odwrotnie. Zarzut oparty na tej przesłance może odnosić się zarówno do rozmiaru, jak i ukształtowania kary.

Uzasadnienie wyroku karnego na formularzu a brak możliwości odniesienia się do zarzutów apelacji

Ostatnie zmiany legislacyjne dotyczące sporządzania uzasadnienia wyroku w sprawie karnej – art. 424 § 1 Kodeksu postępowania karnego -„zwięzłe wskazania w „uzasadnieniu faktów, dowodów; art. 455a i 537a Kodeksu postępowania karnego czyli zakazy uchylenia wyroku z powodu wadliwości uzasadnienia. Przepisy te skazują, że aktualny ustawodawca nie przykłada już istotnej wagi dla uzasadnienia wyroku sądu. Każde uzasadnienie ze swojej natury jest jednak inne, zwłaszcza gdy spojrzeć na uzasadnienie sądu odwoławczego, które ma odnosić się co do zasady do zarzutów apelacji i jej wniosków.

Niejednokrotnie zarzuty ujęte w części wstępnej w ogóle nie przystają do argumentacji tych zarzutów, która to argumentacja zawarta jest w uzasadnieniu apelacji. Zarzuty niejednokrotnie wykluczają się od strony formalnoprawnej, są ze sobą sprzeczne, i nie dotyczy to tzw. zarzutów alternatywnych (zarzutów postawionych na wypadek nieuwzględniania innych zarzutów, zarzutów bardziej doniosłych lub dalej idących).

Nie są przecież także sporadyczne sytuacje, gdy formuła zarzutów jest mieszana, albo wprost oderwana od wskazanej podstawy odwoławczej. Często także dopiero w uzasadnieniu apelacji jest sformułowane uchybienie, które nie ma formalnego obrazu w treści zarzutu zawartego w części wstępnej apelacji, a które to jednak uchybienie musi być przedmiotem wypowiedzi sądu odwoławczego, albowiem przedmiotem oceny jest cały środek odwoławczy.

Jest to zresztą zrozumiałe, skoro sama apelacja sporządzona jest w różny sposób i nie na formularzu. Jeśli do tego dodać, że niekiedy nie ma merytorycznej możliwości odnoszenia się do niektórych zarzutów (są one bezprzedmiotowe, w układzie uwzględnienia innych – dalej idących), a nawet do niektórych apelacji (np. apelacja od kary na niekorzyść przy tym, gdy uwzględniono zarzuty apelacji na korzyść, które skutkowały zmianą wyroku przez uniewinnienie lub umorzenie postępowania), to formularz UK 2 nie daje możliwości do wskazania, że takie zarzuty lub nawet apelacja – nie są rozpoznawane (stanowisko sądu odwoławczego w miejscach formularza jest zawsze merytoryczne; zarzut zasadny, częściowo zasadny, niezasadny – rubryka 3).

Nie będzie takim miejscem – do takich stwierdzeń – także rubryka 5.4 (inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku), albowiem wyrok nie będzie ich zawierał (takich stwierdzeń). Konkludując, rzeczą każdego sądu odwoławczego, w ramach obowiązku wynikającego z treści art. 457 § 3 Kodeksu postępowania karnego w zw. z art. 433 § 1 i 2 Kodeksu postępowania karnego, jest przeprowadzenie w konkretnej sprawie oceny, czy może sporządzić uzasadnienie swojego wyroku na formularzu UK 2 (art. 99a § 1 Kodeksu postępowania karnego) w taki sposób, który zagwarantuje stronie prawo do rzetelnego procesu odwoławczego a więc rzetelnego i konkretnego ustosunkowania się w toku postępowania do każdego istotnego argumentu zawartego w apelacji strony i przedstawienia takiej oceny właśnie w uzasadnieniu wyroku sądu odwoławczego.

Wykonanie wcześniejszej kary i zatarcie skazania a ponowne prowadzenie w stanie nietrzeźwości

Oskarżony w sporządzonej osobiście apelacji zaskarżył wyrok sądu a quo (I instancji) wyłącznie w części związanej z rozstrzygnięciem o karze, to jednak poddane kontroli apelacyjnej orzeczenie dotknięte było takimi wadami prawnymi, które czyniły je rażąco niesprawiedliwym. Oba orzekające w tej sprawie sądy przeoczyły, że warunkiem sine qua non uznania oskarżonego za winnego popełnienia występku z art. 178a § 4 Kodeksu karnego jest m.in. wcześniejsze prawomocne skazanie sprawcy za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości. Opierały się wyłącznie na karcie karnej oskarżonego.

Nie dysponując aktami tej ostatniej sprawy sądy nie uwzględniły w związku z tym tego rodzaju zaszłości jak wykonanie środka karnego oraz uiszczenie wymierzonej grzywny. Oskarżony nie mógł być traktowany jako osoba wcześniej skazana za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, bowiem w tym czasie skazanie za występek z art. 178a § 1– formalnie figurujące w karcie karnej – uległo już zatarciu.

Powyższe, związane było z dodaniem do art. 107 KK nowego § 4a, zgodnie z którym w razie skazania na grzywnę zatarcie skazania następuje z mocy prawa z upływem roku od wykonania lub darowania kary albo przedawnienia jej wykonania. Zmiana powyższa, wprowadzona art. 1 pkt 63 lit. B ustawy z 20.2.2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks Karny oraz niektórych innych ustaw, weszła w życie 21.3.2015 r.

Co to rażąca niesprawiedliwość?

Oczywista niesprawiedliwość zachodzi wtedy, gdy w zakresie orzeczenia występują istotne wątpliwości co do winy sprawcy przestępstwa lub też istotne uchybienia procesowe, sprawiające, że nieingerowanie w to orzeczenie (utrzymanie w mocy) byłoby rażąco niesprawiedliwe z uwagi na naruszenie przez sąd pierwszej instancji zasady prawdy materialnej i sprawiedliwej represji.

Rażąca niesprawiedliwość wyroku w sprawie karnej

Art. 440 kpk. Jeżeli utrzymanie orzeczenia w mocy byłoby rażąco niesprawiedliwe, podlega ono niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów zmianie na korzyść oskarżonego albo w sytuacji określonej w art. 437 § 2 zdanie drugie uchyleniu.

Nie jest rolą sądu odwoławczego wkraczanie w sferę dyskrecjonalnej władzy sądu I instancji oprócz przypadków, gdy kara w sposób rażący narusza standardy sprawiedliwej odpłaty.

Groźba bezprawna wobec jednej osoby a skazanie za groźbę wobec dwóch osób

Jeżeli oskarżyciel zarzucił oskarżonemu groźbę bezprawną skierowaną wobec jednej osoby, a sąd skazał go za groźby kierowane do dwóch osób, to sąd wyszedł poza zdarzenie historyczne opisane w akcie oskarżenia

Kiedy rażącą niesprawiedliwość wyroku sąd może sam zauważyć?

Każdą podstawę odwoławczą (art. 438 KPK) sąd może uwzględnić z urzędu, jeśli byłaby ona przyczyną wydania rażąco niesprawiedliwego orzeczenia. Przepis art. 440 KPK uprawniający sąd do zmiany lub uchylenia orzeczenia na korzyść oskarżonego, niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów (w wypadku rażącej niesprawiedliwości), dotyczy jedynie orzeczenia, które przynajmniej w części zostało zaskarżone zwykłym środkiem odwoławczym.

Zarzuty apelacyjne karne nawet w uzasadnieniu, a sąd i tak powinien nie do nich odnieść

Każde uzasadnienie ze swojej natury jest bowiem inne, zwłaszcza gdy spojrzeć na uzasadnienie sądu odwoławczego, które ma odnosić się co do zasady do zarzutów apelacji i jej wniosków. Niejednokrotnie zarzuty ujęte w części wstępnej w ogóle nie przystają do argumentacji tych zarzutów, która to argumentacja zawarta jest w uzasadnieniu apelacji.

Zarzuty niejednokrotnie wykluczają się od strony formalnoprawnej, są ze sobą sprzeczne, i nie dotyczy to tzw. zarzutów alternatywnych (zarzutów postawionych na wypadek nieuwzględniania innych zarzutów, zarzutów bardziej doniosłych lub dalej idących).

Jest to zresztą zrozumiałe, skoro sama apelacja sporządzona jest w różny sposób i nie na formularzu. Jeśli do tego dodać, że niekiedy nie ma merytorycznej możliwości odnoszenia się do niektórych zarzutów (są one bezprzedmiotowe, w układzie uwzględnienia innych – dalej idących), a nawet do niektórych apelacji (np. apelacja od kary na niekorzyść przy tym, gdy uwzględniono zarzuty apelacji na korzyść, które skutkowały zmianą wyroku przez uniewinnienie lub umorzenie postępowania). Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2020 r. I KA 1/20

Uniewinnienie, gdy błąd w opisie czynu

Wobec kierunku zaskarżenia wyroku i regulacji art. 434 § 1 KPK, uchybienie w postaci nie zawarcia w opisie przyjętego w akcie oskarżenia kompletu znamion przestępstwa z art. 286 § 1 KK (oszustwo) nie może być konwalidowane w postępowaniu odwoławczym, bowiem uzupełnienie opisu czynu o brakujące znamię wymagałoby poczynienia nowego i niekorzystnego dla oskarżonych ustalenia, a w efekcie zmiany wyroku wbrew kierunkowi wniesionych apelacji.

W takich okolicznościach, przy uwzględnieniu uwarunkowań procesowych wynikających z treści art. 433 § 1 KPK i art. 440 KPK, sąd odwoławczy zobligowany jest zmienić wyrok w zaskarżonej części i oskarżonych uniewinnić. Wyrok SA Warszawa z dnia 07-08-2019, I AKa 39/19.

Wartość mienia wyniosła mniej więcej… czyli wyrok rażąco niesprawiedliwy

Na sądzie pierwszej instancji spoczywa obowiązek ustalenia w sposób jednoznaczny i wyczerpujący wartości mienia, które stanowi przedmiot przestępstwa, i jej wskazania w opisie czynu, który zostaje przypisany oskarżonemu. Powyższa uwaga ma szczególnie istotne znaczenie w wypadku przestępstw przeciwko mieniu, które mogą być popełnione w typie uprzywilejowanym, podstawowym albo kwalifikowanym.

Użycie przez sąd w czynie przypisanym oskarżonemu przyimka „około”, a zatem „mniej więcej, orientacyjnie, w przybliżeniu”, obok liczby wskazującej na wartość mienia, klasyfikuje zaskarżony wyrok jako orzeczenie rażąco niesprawiedliwe w rozumieniu art. 440 KPK. Rozstrzygnięcie tej treści godzi w prawdę ustaleń faktycznych, z których jednoznacznie wynika wartość przedmiotowego mienia.

Wyrok tej treści narusza także w istotny sposób społeczne poczucie sprawiedliwości, gdyż nie tylko, że nie pozwala na odczytanie wartości mienia, stanowiącego przedmiot przestępstwa, ale rodzi domniemywanie, że ta wartość może być wyższa. W ten sposób orzeczenie takiej treści godzi w prawa oskarżonego, który jest pozbawiony przekonania o pewności treści sądowego rozstrzygnięcia i narażony na niebezpieczeństwo przypisywania mu w wymiarze społecznym przestępstwa skierowanego w stosunku do mienia o wyżej wartości.

Prawidłowe rozumienie domniemania niewinności w sprawie o zabójstwo

Sąd meriti zdecydowanie przecenił wymowę tych okoliczności. Skoro bowiem ustna uzupełniająca opinia biegłego lekarza medycyny sądowej dowodzi, że działanie oskarżonego trwało od kilku do kilkunastu minut, zaś sam oskarżony nie potrafił tego sprecyzować, to czyniąc ustalenie w tym zakresie, zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 5 § 2 k.p.k. (Niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego), należało przyjąć, że owo działanie trwało 3 minuty (kilka – to co najmniej trzy).

W świetle tego ustalenia zmienia się więc optyka spojrzenia na dynamikę czynności podejmowanych przez oskarżonego, zwłaszcza jeśli się zważy na to, że ich realizacja była utrudniona ze względu na postawę obronną pokrzywdzonej (oskarżycielki posiłkowej).

Innymi słowy, przestępcze zachowanie oskarżonego nie było aż tak rozciągnięte w czasie by na tej podstawie można było przyjąć, tak jak uczynił to Sąd Okręgowy, że oskarżony chciał pozbawić życia pokrzywdzoną i co więcej, że z determinacją dążył do osiągnięcia tego celu.

Art. 5 kpk – Zasada domniemania niewinności. § 1. Oskarżonego uważa się za niewinnego, dopóki wina jego nie zostanie udowodniona i stwierdzona prawomocnym wyrokiem. § 2. Niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego.

Cofnięcie apelacji

Art. 432 kpk. Cofnięty środek odwoławczy sąd odwoławczy pozostawia bez rozpoznania, chyba że zachodzi jedna z przyczyn wymienionych w art. 439 Kodeksu postępowania karnego (bezwzględne przyczyny odwoławcze) lub art. 440 Kodeksu postępowania karnego (rażąco niesprawiedliwy wyrok).