Odpowiedź na wniosek o zasiedzenie – wzór

Kto może złożyć wniosek o zasiedzenie?

Wniosek o zasiedzenie może dotyczyć każdego rodzaju nieruchomości: gruntu, budynku, lokalu, drogi. O stwierdzenie zasiedzenia ma prawo wnioskować każdy podmiot zainteresowany, który legitymuje się posiadaniem samoistnym, czyli nie tylko posiadacz danej nieruchomości, ale również jego następca prawny.

Co więcej, wnioskodawca ma obowiązek wskazać w swoim wniosku wszystkich zainteresowanych zasiedzeniem. Jeżeli tego nie zrobi, do sprawy będzie mógł przyłączyć się każdy, w jakikolwiek sposób związany z nieruchomością objętą postępowaniem.

Termin odpowiedzi na wniosek o zasiedzenie

Zasiedzenie nieruchomości może nastąpić na podstawie prawomocnego orzeczenia sądu i ma na celu przeniesienie własności nieruchomości. Czyli posiadacz samoistny (posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem) stanie się jej właścicielem po upływie 20 lat lub 30 lat przy złej wierze – stając się prawnym właścicielem nieruchomości.

Wniosek w tej sprawie składa się do sądu rejonowego miejsca położenia nieruchomości.

Jeśli pozew nie zawiera braków formalnych i jest prawidłowo opłacony, sąd przesyła odpisy takiego pozwu wraz z załącznikami do każdego z uczestników postępowania, jednocześnie zobowiązując ich do przygotowania odpowiedzi na wniosek.

Odpowiedź uczestnika na wniosek o zasiedzenie powinna zostać złożona w terminie, jaki sąd wyznaczył mu na przygotowanie odpowiedzi, czyli na zajęcie stanowiska. Jest to termin minimum 14-dniowy, niekiedy dłuższy. Terminu tego należy dochować, gdyż złożenie odpowiedzi po wskazanej dacie będzie traktowane jako spóźnione i sąd nie uwzględni jej w postępowaniu.

Jak napisać odpowiedź na wniosek o zasiedzenie?

Wiele osób nie wie, jak odpisać na wniosek o zasiedzenie. Należy pamiętać zatem, że odpowiedź na wniosek sądowy to zawsze opis stanowiska uczestnika postępowania na obronę swoich racji. W takim piśmie może on zgodzić się z żądaniami wnioskodawcy lub odrzucić je w części, bądź w całości.

Jak napisać odpowiedź na wniosek o zasiedzenie, kiedy nie zgadzamy się z treścią takiego pozwu? Kluczowym elementem takiego pisma będzie odrzucenie żądań powoda i wniesienie o oddalenie wniosku o stwierdzenie zasiedzenia nieruchomości. Odpowiedź nie może obyć się jednak bez odpowiedniego uzasadnienia. Należy więc opisać w niej stan faktyczny, podając przy tym wnioski dowodowe.

Dowodami w sprawie o zasiedzenie mogą być natomiast:

• zeznania świadków, którzy wiedzą, do kogo należy nieruchomość,
• dokumentacja fotograficzna nieruchomości z dawnych lat,
• opinie biegłych,
• dokumenty, na przykład: deklaracje podatkowe od nieruchomości, umowy o doprowadzenie prądu czy gazu, umowy dzierżawy, umowy użyczenia, umowy najmu.

Sprzeciw do wniosku o zasiedzenie nie jest pismem łatwym w przygotowaniu, dlatego warto zacząć przygotowywać go niezwłocznie po otrzymaniu odpisu pozwu.

Jak bronić się przed zasiedzeniem?

Jak podważyć zasiedzenie – to pytanie, które zadaje sobie każda osoba będąca pełnoprawnym właścicielem nieruchomości. Warto zacząć zatem od początku, wyjaśniając, na czym polega zasiedzenie.

Aby doszło do stwierdzenia zasiedzenia przez sąd, osoba zainteresowana przejęciem nieruchomości, musi posiadać ją nieprzerwanie jako tak zwany posiadacz samoistny – władać nią tak, jak właściciel. Konieczne jest także spełnienie warunku odpowiednio długiego terminu zasiedzenia:

• 20 lat jako posiadacz samoistny,
• 30 lat w przypadku posiadania w złej wierze.

W oparciu o te warunki, jak podważyć wniosek o zasiedzenie? Należy wykazać:

• że posiadanie nie było samoistne, gdyż strony łączyła na przykład umowa najmu,
• że nie upłynął odpowiedni termin posiadania, gdyż do objęcia nieruchomości przez wnioskodawcę doszło w późniejszym czasie, niż wskazano w pozwie.

Obrona przed zasiedzeniem polega na odpieraniu argumentów podnoszonych przez wnioskodawcę. Ważne jest jednak to, że sprzeciwiając się im, uczestnik postępowania musi posiadać dowody na swoje twierdzenia.

Argumenty za i przeciw zasiedzeniu

Sprawy o zasiedzenie są niezwykle skomplikowane. Chcąc wygrać taki spór w sądzie, trzeba przygotować profesjonalną argumentację. Należy pamiętać, że terminy „posiadanie samoistne” czy „zła wiara” są rozumiane na wiele sposobów.

Do zaprzeczenia zasiedzeniu można doprowadzić zatem poprzez odwołanie się do przepisów szczególnych, na przykład tych ograniczających możliwość zasiedzenia gruntów rolnych.

Najczęściej jednak podmiot, który chce sprzeciwić się zasiedzeniu, odwołuje się do faktu, że wnioskodawca wszedł w posiadanie nieruchomości w złej wierze. Oznacza to, że w chwili obejmowania posiadania zdawał sobie sprawę, że nie jest właścicielem działki czy budynku.

Jak zaś udowodnić złą wiarę wnioskodawcy? Najlepiej odwołując się do dokumentów, które potwierdzają własność gruntu. Innym sposobem będzie znalezienie świadków, którzy wskażą, kto, kiedy i w jakim zakresie zajmował się daną nieruchomością.

Apelacja w sprawie o zasiedzenie

Należy mieć świadomość, że sąd rejonowy może przyjąć argumenty uczestnika podane w odpowiedzi na wniosek i oddalić pozew o zasiedzenie. Nie zamyka to jednak całkowicie postępowania w sprawie zasiedzenia, ponieważ wnioskodawca ma prawo do złożenia apelacji. Jeżeli prawidłowo wykorzysta taki środek odwoławczy, sprawa zostanie przekazana sądowi drugiej instancji.

Przejmując sprawę, sąd okręgowy może:

• zmienić rozstrzygnięcie sądu rejonowego, czyli orzec zasiedzenie,
• oddalić apelację,
• przekazać sprawę sądowi rejonowemu do ponownego rozpoznania, wydające przy tym pewne zarządzenia.

Również w trakcie postępowania odwoławczego wnioskodawca i uczestnik mogą nadal brać aktywny udział w sprawie, zgłaszać wnioski dowodowe i podważać wzajemnie przedstawiane argumenty.

Jeśli jednak sąd okręgowy oddali sprawę o zasiedzenie, będzie to definitywnym zamknięciem sprawy, zatem wnioskodawca nie będzie miał już możliwości ubiegania się o stwierdzenie zasiedzenia nieruchomości spornej.

Podsumowując, sprawę o zasiedzenie da się wygrać i zdecydowanie warto taką walkę podjąć, jeśli wystosowując pozew o stwierdzenie zasiedzenia, wnioskodawca starał się uniknąć w ten sposób wydatku związanego z nabyciem nieruchomości.

Zsumowanie artykułu

Do nabycia własności nieruchomości w drodze zasiedzenia może dojść jedynie w sytuacji, gdy podmiot ubiegający się o zasiedzenie, posiada samoistnie nieruchomość przez określony okres czas, a więc:

• posiada nieruchomość nieprzerwanie od 20 lat w przypadku zwykłego zasiedzenia nieruchomości,
• lub posiada nieruchomość nieprzerwanie od 30 lat w przypadku zasiedzenia w złej wierze.

Jeśli więc przy spełnieniu dwóch najważniejszych warunków (samoistne posiadanie i upływ 20 bądź 30 lat) podmiot złoży do sądu wniosek o stwierdzenie zasiedzenia własności nieruchomości, odpisy wniosków trafią do wszystkich uczestników postępowania. Jeśli w toku dalszego postępowania któryś z uczestników sprawy o zasiedzenie będzie miał jakiekolwiek obiekcje – będzie mógł sporządzić odpowiedź, w której przytoczy swoje racje.

Przepis, który warto znać:

Art. 172. Nabycie własności nieruchomości przez zasiedzenie, Kodeks cywilny:

§ 1. Posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie).

§ 2. Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.